~ รักแท้..แม้ไม่มอง ~

เถิดดวงแรม แต้มยิ้ม ปริ่มปรีดา
หนาวน้ำตา มานาน มานหม่นหมอง
เจ็บนะใจ ใครนี้ ที่เฝ้ามอง
ตะโกนก้อง พ้องเพียง จะเมียงคืน

ร้าวรันทด อดสู ดูท้อแท้
ไยเอาแต่ รานรน จำทนฝืน
คนที่ปวด รวดใจ ใกล้ขวัญยืน
หมายหยิบยื่น มือป้อง ประคองกาย

ทรุดแทบซบ หลบไว้ ใต้เงาหม่น
แอบเมียงมน ยลซ้ำ ย้ำความหมาย
ความเจ็บปวด รวดรน จนเจียนตาย
น้ำตาชาย ปรี่ปริ่ม มันทิ่มใจ

แม้ไม่มอง ลองเมียง ก็เพียงรู้
ว่าหนึ่งผู้ อยู่ชิด พิสมัย
ดังเหมือนลม พรมเผย แล้วเลยไป
เจ้ามิใคร่ ไยดี แต่ปรีดา

ด้วยเต็มใจ ใฝ่รัก สมัครมั่น
มิเคยหวั่น ผองภัย ให้ผวา
ขอยืนข้าง อย่างเป็น เช่นเคยมา
ถึงกานดา หาแล แต่เต็มใจ

ทุกความเจ็บ รับรู้ อดสูยิ่ง
เจ้าประวิง นิ่งงัน ยิ่งสั่นไหว
ร้อนเหลือเกิน ร้าวล่วง ที่ทรวงใน
ด้วยห่วงใย รักศรี กว่าชีวัน ฯ

~* ปุถุชนฯ *~