~ เถาไพร ในป่าปูน ~

สองมือกุม จิกกำ ระส่ำสั่น
ยก,ยอ,กร ปิดกั้น เกินต้านไหว
เด็กหนุ่มน้อย เดินทาง จากบ้านไพร
สู่เมืองใหญ่ ถูกกุ้ม สุมรุมตี

ประสาตัว เปลี่ยวดาย ในป่าปูน
แสนอาดูร มัวหม่น จนหมดศรี
จากบ้านนา หากิน เลี้ยงชีวี
หวังชีพนี้ ต่อเกื้อ เอื้ออาทร

นอนริมทาง ค้างแรม แซมตามป้าย
ถูกทำร้าย หมายรุม ทุ่มสั่งสอน
แค่ชายตา มาสบ พบละอ่อน
วัยรุ่นร้อน เดือดดาล พาลทุบตี

หอบสังขาร เลือดโซม โหมหลีกหลบ
สองมือนบ กราบไหว้ บ่ายเบี่ยงหนี
สิบคนทุ่ม รุมยำ กระหน่ำตี
ทำชีวี แทบสิ้น หนีดิ้นรน

*****

เช้าน้ำค้าง พร่างทอ เกาะยอดหญ้า
กายหนึ่งล้า เจ็บปวด ร้าวรวดล้น
ฮึดแรงเฮือก สุดท้าย ยอ,กายตน
ยืนแล้วยล หลายผู้ ที่ดูแคลน

ระบมช้ำ กรำตรม ซมซานร่าง
ทั้งอ้างว้าง เดียวดาย หาใดแสน
เจ็บที่กาย ทนได้ สายตาแคลน
มันเจ็บแสน รันทด หดหู่ใจ

หอบอาดูร กลืนกล้ำ ค้ำยกร่าง
เดินฝ่าทาง หลายผู้ ดูสดใส
แต่ร้างแล้ง แห้งเหี้ยน เสี้ยนน้ำใจ
หามีใคร ไถ่ถาม ตามเอาความ

*****

เก็บเอากาย ใจร่าง ทั้งสังขาร
คืนสู่ฐาน แดนถิ่น สิ้นคนหยาม
ยังบ้านป่า แดนไพร ในนิยาม
แต่,งดงาม มิแห้ง แล้งน้ำใจ

*****

เป็นเพียงรอย แห่งทาง ระหว่างแยก
ที่ผิดแผก แตกต่าง อย่างสงสัย
เมืองแห่งฟ้า ป่าปูน ศิวิไลซ์
กับบ้านไพร แดนป่า พนาดง ฯ

~* ปุถุชนฯ *~