~ คีรีบูน ~

คีรีบูน ช่างอาดูร และเปล่าดาย

ถูกขังไว้ ในกรง คงโศกศัลย์
อาจร้องเพลง เพราะรื่น ในคืนวัน
แต่ทรวงนั้น กลั้นเหงา ใต้เงามัว

เคยเริงร่า บินร่าย ป่ายลมล้อ
ต้องทดท้อ ใต้เงา เศร้าสลัว
หรือใจเจ้า หวั่นหวาด ขยาดกลัว
จึงหมองมัว ในกรง คงปลอดภัย

คีรีบูน เจ้าเอ๋ย เฉลยซ้ำ
เจ้าระกำ จำทน จึงหม่นไหม้
อยากจะรับ ซับช้ำ ที่ทำใจ
เจ้าร้องไห้ ทั้งยิ้ม ปริ่มน้ำตา

คอยนะคอย คีรีบูน อาดูรดาย
เศร้าสลาย ปลดปลง จงสุขขา
แม้จะยาว เนิ่นนาน กาลเวลา
คีรีบูนเจ้า ขาอย่า เหงาใจ

ยังครวญคอย วันคืน ได้ชื่นสุข
คีรีบูน หมดทุกข์ สุขสดใส
ข้าฯ จะคอย ยามนั้น มิหวั่นใด
วันที่เจ้า บินไกล ดังใจปอง ฯ
 
~* ปุถุชนฯ *~