~ ละครชีวิต ~

คือละคร ฉากใหญ่ ใครกำหนด
ใครเขียนบท กฎเกณฑ์ ดี-เด่น-สวย
ใครกำกับ รับฉาก ชั่ว-ยาก-รวย
ใครกันหนอ พอช่วย อำนวยการ

คือวิถี แห่งตน คนกำหนด
เขียนเป็นบท ชีวา มหาศาล
หลากลีลา ร้อยรส กำหนดการ
ล้วนแต่ชาญ เชิงเชี่ยว เฉลียวมอง

คือบทตอน ซ่อนเงื่อน อันเอื้อนเอ่ย
ยากเฉลย เผยแจ้ง เช่นแสงส่อง
แลลึกลับ กลับกลอก หลอกลำพอง
บ้างผยอง เย่อหยิ่ง เหนือสิ่งใด

คือเรียบง่าย คล้ายนำ ธรรมชาติ
มาประกาศ กำหนด เป็นบทใหม่
นิ่งสงบ พบพาน กลางม่านใจ
ที่วูบไหว ไกวแช่ กระแสธาร

คือกุลี รี่เร่ง อย่างเคร่งเครียด
บ้างกระเดียด เหยียดแย่ง แข่ง-สังหาร
ล่าและไล่ ใฝ่ลุ อุดมการณ์
สร้างวิมาน วาดฝัน อันไฉไล

คือยะเยือก เทือกเถา แห่งเงาเงียบ
ที่ราบเรียบ เยียบเย็น เป็นไฉน
มองกระจ่าง หว่างเหว แห่งเปลวไฟ
ลุซึ่งนัย ใดเล่า ที่เผาตน

คืออเว(จี) เล่ห์หลอก ที่กลอกกลิ้ง
คว้าทุกสิ่ง หยิ่งหยัด กำหนัดผล
คร่าและข่ม ถมป่าย เป้าหมายตน
ดั้นและด้น ผลพ่าย กระหายชัย

คือความแจ้ง แสงสาง สว่างโลก
มองลมโบก โยกเย้ ให้เฉไฉ
ค่อยบรรจุ ลุเห็น ความเป็นไป
แลโลกไร้ มายา ฤาหามี

ฉากละคร ตอนท้าย คล้ายกันหมด
เมื่อถึงบท ตอนวัน อาสัญศรี
ยังเหลืออยู่ คู่ตัว แค่ชั่ว-ดี
มองอย่างนี้ แล้วเห็น กันเช่นไร ฯ

~* ปุถุชนฯ *~