~ กลัว ~

 กุสุมา โกสุม ปทุมหอม

จะเด็ดดอม ให้สม อารมณ์หมาย

ก็กลัวช้ำ จำเฉย แล้วเลยกราย

คงต้องคลาย มือหนอ ช่อมาลี

ดวงบุปผา ร่าบาน ตระการเบ่ง

แต่หวั่นเกรง ช่อช้ำ จำหลีกหนี

อีกทั้งกลัว ตัวร้าว หนาวฤดี

จึงต้องลี้ หนีจร อาวรณ์ครวญ

แม้นภมร ร่อนชม ฉมกรุ่นกลิ่น

ก็เสื่อมสิ้น สร่างสูญ อาดูรป่วน

บนทางแพร่ง แห่งใจ ไหวรัญจวน

อยากจะหวน คืนหัน ก็หวั่นเกิน

ช่อผกา พาช้ำ จึงกำสรด

เศร้ารันทด หมดทาง ต้องห่างเหิน
จำลาไกล ไปปลีก หลีกทางเดิน
ยากเผชิญ เพรงช้ำ แล้วทำเนา

ขอชมเพียง ดอกหญ้า วนาสัณฑ์
ล้างจาบัล คลายปม ระทมเศร้า
ประดับใจ ไหวแหว่ง พอแบ่งเบา
ช่วยบรรเทา เขลาขลาด หวั่นหวาดกลัว ฯ

~* ปุถุชนฯ *~